Το Σάββατο 5 Απριλίου και ώρα 16:00 - 18:00 στην αίθουσα στο υπόγειο του ναού θα γίνει η 3η συνάντηση (για το 2008) πάνω σε θέματα Ορθοδόξου πίστεως και ζωής.
Στην προηγούμενη συνάντησή μας, στις 15 Μαρτίου, αναπτύξαμε τα θέματα «Αρτοκλασία» και «Ευαγγελισμός της Θεοτόκου».
Στην προηγούμενη συνάντησή μας, στις 15 Μαρτίου, αναπτύξαμε τα θέματα «Αρτοκλασία» και «Ευαγγελισμός της Θεοτόκου».
Συμπερασματικές σκέψεις:
1) Αρτοκλασία.
Τι σημαίνει αρτοκλασία.
Στη Λειτουργική, αρτοκλασία λέγεται ο τεμαχισμός άρτων που προηγουμένως έχουν ευλογηθεί από τον ιερέα ή τον Αρχιερέα και στη συνέχεια διανέμονται στο εκκλησίασμα.
«Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν· οι δε εκζητούντες τον Κύριον, ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού».
H Αρτοκλασία είναι μια αγιαστική πράξη ευλογίας των βασικών προϊόντων της γης (του σίτου, του οίνου και του ελαίου) σε ανάμνηση του θαύματος του πολλαπλασιασμού των άρτων.
Προσφέροντας τους «άρτους», οι πιστοί δέχονται την ευλογία της Eκκλησίας που εύχεται στον Θεό να έχουν πλούσια καρποφορία. Στην τελετή αυτή, με αφορμή την αναφορά της ευχής στον Θεό που «ευλογεί, αγιάζει και τρέφει τα σύμπαντα», η λειτουργική μας παράδοση θέλει να μας υπενθυμίσει ότι το ψωμί είναι η ευλογία του Θεού για τον άνθρωπο και το βασικό συστατικό της διατροφής του.
Μία μικρή ανίχνευση στην Αγία Γραφή μας έδειξε ότι υπάρχουν πάρα πολλές μαρτυρίες για την χρήση του άρτου. Ήδη στην Γένεση ο Θεός λέει στον Αδάμ «με τον ιδρώτα του προσώπου σου να κερδίζεις τον άρτο σου». Στην έρημο μετά την έξοδο από την Αίγυπτο, στέλνει ο Θεός το ΜΑΝΑ σε αντικατάσταση του άρτου. Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός μας λέει ότι «είναι ο άρτος της ζωής». Στην Κυριακή Προσευχή μας αναφέρει τον άρτο και στο προαναφερθέν θαύμα τον ευλογεί. Κατά την τέλεση του Μυστικού Δείπνου που παραδίδει στους μαθητές του -και μέσω αυτών σε όλους τους πιστούς- την Θεία Ευχαριστία, τεμαχίζει τον άρτο και λέει: «λάβετε φάγετε ...».
Στη Λειτουργική, αρτοκλασία λέγεται ο τεμαχισμός άρτων που προηγουμένως έχουν ευλογηθεί από τον ιερέα ή τον Αρχιερέα και στη συνέχεια διανέμονται στο εκκλησίασμα.
«Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν· οι δε εκζητούντες τον Κύριον, ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού».
H Αρτοκλασία είναι μια αγιαστική πράξη ευλογίας των βασικών προϊόντων της γης (του σίτου, του οίνου και του ελαίου) σε ανάμνηση του θαύματος του πολλαπλασιασμού των άρτων.
Προσφέροντας τους «άρτους», οι πιστοί δέχονται την ευλογία της Eκκλησίας που εύχεται στον Θεό να έχουν πλούσια καρποφορία. Στην τελετή αυτή, με αφορμή την αναφορά της ευχής στον Θεό που «ευλογεί, αγιάζει και τρέφει τα σύμπαντα», η λειτουργική μας παράδοση θέλει να μας υπενθυμίσει ότι το ψωμί είναι η ευλογία του Θεού για τον άνθρωπο και το βασικό συστατικό της διατροφής του.
Μία μικρή ανίχνευση στην Αγία Γραφή μας έδειξε ότι υπάρχουν πάρα πολλές μαρτυρίες για την χρήση του άρτου. Ήδη στην Γένεση ο Θεός λέει στον Αδάμ «με τον ιδρώτα του προσώπου σου να κερδίζεις τον άρτο σου». Στην έρημο μετά την έξοδο από την Αίγυπτο, στέλνει ο Θεός το ΜΑΝΑ σε αντικατάσταση του άρτου. Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός μας λέει ότι «είναι ο άρτος της ζωής». Στην Κυριακή Προσευχή μας αναφέρει τον άρτο και στο προαναφερθέν θαύμα τον ευλογεί. Κατά την τέλεση του Μυστικού Δείπνου που παραδίδει στους μαθητές του -και μέσω αυτών σε όλους τους πιστούς- την Θεία Ευχαριστία, τεμαχίζει τον άρτο και λέει: «λάβετε φάγετε ...».
2) Ευαγγελισμός της Θεοτόκου.
«Χαῖρε, κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετὰ σοῦ· εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξίν»...
είπε ο Άγγελος στην Θεοτόκο και της μετέφερε την χαρμόσυνη είδηση. Χαρμόσυνη είδηση (αγγελία) σημαίνει η λέξη ευαγγελισμός που είναι σύνθετη από τις λέξεις ευ=καλός (χαρμόσυνος) και αγγελία. Με τα λόγια αυτά και με το «Μὴ φοβοῦ, Μαριάμ· εὗρες γὰρ χάριν παρὰ τῷ Θεῷ. καὶ ἰδοὺ συλλήψῃ ἐν γαστρὶ καὶ τέξῃ υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν»
ξεκίνησε για τον κόσμο η άλλη, η νέα ζωή. Μπήκαμε στον δρόμο για την λύτρωσή μας·
«σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον και του απ’ αιώνος μυστηρίου η φανέρωσις....»
Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου είναι η αρχή όλων των Δεσποτικών εορτών επειδή αναφέρεται στον Δεσπότη Χριστό, είναι όμως και θεομητορική εορτή επειδή αναφέρεται στο πρόσωπο εκείνο που συνετέλεσε στην σύλληψη και την ενανθρώπηση του Λόγου του Θεού, δηλαδή την Παναγία.
Η καλή αγγελία, το ευαγγέλιο, ο ευαγγελισμός είναι διόρθωση των γεγονότων που έγιναν στην αρχή της δημιουργίας του ανθρώπου, στον αισθητό Παράδεισο της Εδέμ. Εκεί από γυναίκα άρχισε η πτώση και τα αποτελέσματά της, εδώ από γυναίκα άρχισαν όλα τα αγαθά. Έτσι, η Παναγία είναι η νέα Εύα. Εκεί υπήρχε ο αισθητός Παράδεισος, εδώ η Εκκλησία. Εκεί ο Αδάμ, εδώ ο Χριστός. Εκεί η Εύα, εδώ η Μαρία. Εκεί ο όφις, εδώ ο Γαβριήλ. Εκεί ο ψιθυρισμός του δράκοντος-όφεως στην Εύα, εδώ ο χαιρετισμός του αγγέλου στην Μαρία (Ιωσήφ Βρυένιος).
"Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμά σου"
Τι μεγαλείο ταπείνωσης, υπακοής και αφοσίωσης! Τι θα συνέβαινε άραγε αν η Παναγία αρνιόταν; Οι της Παλαιάς Διαθήκης περίμεναν με αγωνία αυτή την απάντηση της Παναγίας.
«Του Γαβριήλ φθεγξαμένου σοι παρθένε το χαίρε σύν τη φωνή εσαρκούτο ο των όλων Δεσπότης».
Κατά την ημέρα του Ευαγγελισμού έχουμε άμεση σύλληψη του Χριστού με την δύναμη και την ενέργεια του Παναγίου Πνεύματος. Δηλαδή δεν μεσολάβησαν μερικές ώρες και ημέρες για να γίνει η σύλληψη, αλλά έγινε ακριβώς εκείνη την στιγμή.
Ο Μ. Βασίλειος λέγει ρητώς: "ευθύς γαρ τέλειον ήν τη σαρκί το κυοφορούμενον, ου ταις κατά μικρόν διαπλάσεσι μορφωθέν". Αυτό πρέπει να το δούμε από την άποψη ότι εξεικονίσθησαν τα μέλη του σώματός Του αμέσως, δημιουργήθηκε τέλειος άνθρωπος, αλλά όμως δεν βρέθηκε αμέσως στην διάπλαση των εννέα μηνών. Αναπτυσσόταν ολίγον κατ’ ολίγον, ενώ είχε απαρτισθή το σώμα Του από την αρχή.
"Καταβήσεται ως υετός επί πόκον, ωσεί σταγών η στάζουσα επί την γήν" (Ψαλμ. οα', 6).
Όπως η βροχή που πέφτει επάνω σ’ ένα ποκάρι από μαλλί δεν προκαλεί θόρυβο, ούτε και καμμιά φθορά, το ίδιο έγινε και κατά τον ευαγγελισμό και την σύλληψη. Ο Χριστός με την σύλληψή Του δεν προκάλεσε θόρυβο ούτε και καμιά φθορά στην παρθενία της Παναγίας. Γι’ αυτό και η Παναγία ήταν και έμεινε Παρθένος προ του τόκου, κατά τον τόκο και μετά τον τόκο. Είναι τα τρία αστέρια τα οποία ο αγιογράφος σχηματίζει πάντοτε στο μέτωπο και στους δύο ώμους της Παναγίας.
Τέλος συζητήσαμε γιατί η Παναγία ονομάζεται Θεοτόκος και όχι Χριστοτόκος.
Ας ψάλλουμε και εμείς μαζί με τον άγγελο το «χαίρε Κεχαριτωμένη» αλλά και όλα τα «χαίρε» των χαιρετισμών του ακαθίστου ύμνου.
είπε ο Άγγελος στην Θεοτόκο και της μετέφερε την χαρμόσυνη είδηση. Χαρμόσυνη είδηση (αγγελία) σημαίνει η λέξη ευαγγελισμός που είναι σύνθετη από τις λέξεις ευ=καλός (χαρμόσυνος) και αγγελία. Με τα λόγια αυτά και με το «Μὴ φοβοῦ, Μαριάμ· εὗρες γὰρ χάριν παρὰ τῷ Θεῷ. καὶ ἰδοὺ συλλήψῃ ἐν γαστρὶ καὶ τέξῃ υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν»
ξεκίνησε για τον κόσμο η άλλη, η νέα ζωή. Μπήκαμε στον δρόμο για την λύτρωσή μας·
«σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον και του απ’ αιώνος μυστηρίου η φανέρωσις....»
Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου είναι η αρχή όλων των Δεσποτικών εορτών επειδή αναφέρεται στον Δεσπότη Χριστό, είναι όμως και θεομητορική εορτή επειδή αναφέρεται στο πρόσωπο εκείνο που συνετέλεσε στην σύλληψη και την ενανθρώπηση του Λόγου του Θεού, δηλαδή την Παναγία.
Η καλή αγγελία, το ευαγγέλιο, ο ευαγγελισμός είναι διόρθωση των γεγονότων που έγιναν στην αρχή της δημιουργίας του ανθρώπου, στον αισθητό Παράδεισο της Εδέμ. Εκεί από γυναίκα άρχισε η πτώση και τα αποτελέσματά της, εδώ από γυναίκα άρχισαν όλα τα αγαθά. Έτσι, η Παναγία είναι η νέα Εύα. Εκεί υπήρχε ο αισθητός Παράδεισος, εδώ η Εκκλησία. Εκεί ο Αδάμ, εδώ ο Χριστός. Εκεί η Εύα, εδώ η Μαρία. Εκεί ο όφις, εδώ ο Γαβριήλ. Εκεί ο ψιθυρισμός του δράκοντος-όφεως στην Εύα, εδώ ο χαιρετισμός του αγγέλου στην Μαρία (Ιωσήφ Βρυένιος).
"Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμά σου"
Τι μεγαλείο ταπείνωσης, υπακοής και αφοσίωσης! Τι θα συνέβαινε άραγε αν η Παναγία αρνιόταν; Οι της Παλαιάς Διαθήκης περίμεναν με αγωνία αυτή την απάντηση της Παναγίας.
«Του Γαβριήλ φθεγξαμένου σοι παρθένε το χαίρε σύν τη φωνή εσαρκούτο ο των όλων Δεσπότης».
Κατά την ημέρα του Ευαγγελισμού έχουμε άμεση σύλληψη του Χριστού με την δύναμη και την ενέργεια του Παναγίου Πνεύματος. Δηλαδή δεν μεσολάβησαν μερικές ώρες και ημέρες για να γίνει η σύλληψη, αλλά έγινε ακριβώς εκείνη την στιγμή.
Ο Μ. Βασίλειος λέγει ρητώς: "ευθύς γαρ τέλειον ήν τη σαρκί το κυοφορούμενον, ου ταις κατά μικρόν διαπλάσεσι μορφωθέν". Αυτό πρέπει να το δούμε από την άποψη ότι εξεικονίσθησαν τα μέλη του σώματός Του αμέσως, δημιουργήθηκε τέλειος άνθρωπος, αλλά όμως δεν βρέθηκε αμέσως στην διάπλαση των εννέα μηνών. Αναπτυσσόταν ολίγον κατ’ ολίγον, ενώ είχε απαρτισθή το σώμα Του από την αρχή.
"Καταβήσεται ως υετός επί πόκον, ωσεί σταγών η στάζουσα επί την γήν" (Ψαλμ. οα', 6).
Όπως η βροχή που πέφτει επάνω σ’ ένα ποκάρι από μαλλί δεν προκαλεί θόρυβο, ούτε και καμμιά φθορά, το ίδιο έγινε και κατά τον ευαγγελισμό και την σύλληψη. Ο Χριστός με την σύλληψή Του δεν προκάλεσε θόρυβο ούτε και καμιά φθορά στην παρθενία της Παναγίας. Γι’ αυτό και η Παναγία ήταν και έμεινε Παρθένος προ του τόκου, κατά τον τόκο και μετά τον τόκο. Είναι τα τρία αστέρια τα οποία ο αγιογράφος σχηματίζει πάντοτε στο μέτωπο και στους δύο ώμους της Παναγίας.
Τέλος συζητήσαμε γιατί η Παναγία ονομάζεται Θεοτόκος και όχι Χριστοτόκος.
Ας ψάλλουμε και εμείς μαζί με τον άγγελο το «χαίρε Κεχαριτωμένη» αλλά και όλα τα «χαίρε» των χαιρετισμών του ακαθίστου ύμνου.
Πασχάλης Τσακίρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου