"Ψυχή μου ψυχή μου, ανάστα, τί καθεύδεις;
τό τέλος εγγίζει, καί μέλλεις θορυβείσθαι,
ανάνηψον ούν, ίνα φείσηταί σου Χριστός ο Θεός,
ο πανταχού παρών, καί τά πάντα πληρών".
Ένα δράμα τοποθετημένο στο μέσον της Μ. Τεσσαρακοστής, η ακολουθία του Μεγάλου Κανόνος του Αγ. Ανδρέου Κρήτης. Πρόσκληση και «πρόκληση» να συνειδητοποιήσουμε την τραγικότητα της παρά φύσιν καταστάσεως στην οποία βρισκόμαστε, αυτή της αυτοειδωλοποίησης.
«Αυτείδωλον εγενόμην τοίς πάθεσι τήν ψυχήν μου βλάπτων» τονίζει ο Μ.Κανών ψυχογραφώντας τον άνθρωπο, εμένα, εσένα, τον καθένα από εμάς.
Η λύση του δράματος έρχεται με την Ανάσταση του Χριστού˙
«σύ εί ο γλυκύς Ιησούς, σύ εί ο Πλαστουργός μου, εν σοί Σωτήρ δικαιωθήσομαι».
Κλίνομεν γόνυ καρδίας ημών και κλάψωμεν και θρηνήσωμεν και ψάλωμεν μετά του Αγίου:
"Βοηθός καί σκεπαστής,
εγένετό μοι εις σωτηρίαν,
ούτός μου Θεός,
καί δοξάσω αυτόν,
Θεός τού Πατρός μου,
καί υψώσω αυτόν,
ενδόξως γάρ δεδόξασται…" (η συνέχεια εδώ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου